Meer dan alleen Oranje!

Hallo allemaal,

Het is weer tijd voor een kijkje achter de schermen in Malta! En de afgelopen weken draaide het achter die schermen vooral om het festival wat afgelopen zaterdag op het centrum waar ik werk heeft plaatsgevonden ( in eerdere blogs heb ik al iets verteld over de voorbereidingen). Vorige week stond eigenlijk helemaal in het teken van toewerken naar dit grote gebeuren. Als stagiaire had ik de verantwoordelijkheid over het sportieve gedeelte van de dag; waarom ze daar nou mij voor gekozen hebben?:P en daarnaast nog als mannutje van alles; sjouwen dus!

Dat zorgde er wel voor dat ik optimaal genoot van mijn werk. Niet alleen met sociale dingen bezig zijn en op kantoor zitten, maar ook de mouwen opstropen en aan het werk. Omdat ik hier in Malta niet in de vis sta, gebeurt dat hier wat minder. Vorige week heb ik ze laten zien dat ik het leuk vond, dus wie weet geven ze me nog eens een karweitje waarvan ik lekker ga zweten;) De werkdagen waren lang, maar voordat ik het wist was de week om.

En toen was het vrijdag en was het tijd voor mijn stukje koningsdag. Er werd hier een feestje gegeven op de Nederlandse ambassade voor alle Nederlandse bewoners en nog wat contacten vanuit Maltese instellingen die voor het Nederlandse belang warm gehouden moesten worden. En via een vriend die op de ambassade werkt, werd ik ook toegelaten tot dit feestje voor onze koning. De zenuwen van tevoren waren terecht, want het was nogal een exclusief partijtje. De eerste minister van Malta was aanwezig samen met nog wat hoge ridderordes en daarnaast probeerden de Nederlanders ook aardig indruk op elkaar te maken. Maar hartstikke leuk om een keer mee te maken en ik heb weer wat meer mensen op Malta leren kennen (ook een paar medestudenten). Het hoogtepunt was natuurlijk het zingen van het Wilhelmus, maar omdat de Nederlandse Maltezen deze al bijna niet meer kenden, zag ik al snel in dat een kleine aubade er niet in inzat die avond. In ieder geval toch een mooi ervaring rond de eerste koningsdag en een oranje tintje.

De volgende ochtend was ik al vroeg op het centrum om daar de voorbereidingen af te ronden voor het voetbaltoernooi. Nou was het de dagen daarvoor goed zonnig geweest, maar deze dag leek het ons niet te worden gegund. Een sterke wind, onverwachtse regenbuien en veel bewolking waar af en toe dan toch een sterk zonnetje doorkwam; een schoolvoorbeeld van de veranderlijkheid van het Maltese weer.
Maar een voetbaltoernooi spelen en leiden, omgeven door 150 zwarte mensen uit alle hoeken van Afrika; wat een ervaring!! We speelden op het voetbalveld van het centrum; een veld gegoten uit asfalt, wat ook lijkt op een stuk Maltese weg. Oneffen, met veel gaten en erg glad, vooral als het regent. We hadden veel promotie gedaan op de Universiteit omdat ik had gehoopt op wat Maltese of Europese spelers, maar deze kwamen niet opdagen. Samen met nog 2 stafleden was ik de enigste niet-Afrikaan in 6 teams met bloedfanatieke Afrikanen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Ik dacht dat ik wat gewend was na aardig wat jaren te hebben gevoetbald, maar dit was ongelofelijk. Ze speelden met zoveel passie en overtuiging, op zo’n slecht veld dat ik echt onder de indruk was. Zelf dacht ik lekker mee te kunnen komen, maar ik moet bekennen dat ik door het veld aardig voorzichtig was en een beetje zelfvertrouwen mistte. En deze keer geef ik mezelf daar niet de schuld van, maar gaan mijn credits naar de Afrikanen. Ik ben benieuwd wat er gebeurd was als er toch wat meer Maltezen/ Europeanen hadden meegedaan. Waarschijnlijk hadden die hetzelfde beleefd.

Omdat ik ook de verantwoordelijkheid had over het voetbaltoernooi probeerde ik het toernooi ook te controleren. Een groot deel daarvan lukte niet en het deel wat wel lukte had ik mijn handen vol aan. De passie schoot natuurlijk ook wel eens door wat resulteerde in een vechtpartij en de nodige verwondingen door uitglijders en tackles. Gelukkig had ik een goed nuchtere downunder scheidsrechter uit Australie die de jongens goed wist te handelen. Na een bloedstollend spannende finale met een 5-5 stand en daarna penalty’s had het oranje team het toernooi gewonnen. Dus toch ook hier in Malta een Afrikaans eerbetoon aan onze Alex.

Na het voetbaltoernooi ging het festival verder met veel buitenlands eten; Filipijnse, Maltese, Eritrese, Egyptische, Marokkaanse delicatessen en een vette hap, een wall of art waar iedereen zijn kunstzinnigheid kon laten zien en natuurlijk heel veel muziek. Ook dit laatste is een vermelding waard. Net als bij het voetbal keek ik mijn ogen uit. Met artiesten uit verschillende landen en verschillende stijlen werd het echt een feest. Stel je bijvoorbeeld 200 Somaliers voor die om een paar bongo’s heen staan en zich helemaal laten gaan op de muziek. Die je compleet ziet genieten en die het echt ervaren als een stukje thuiskomen; ongelofelijk! Ik weet zeker dat niemand in Amsterdam zo heeft gedanst en heeft genoten als deze jongens (en dat zonder alcohol). En dat zoiets aanstekelijk is kan ik je wel vertellen. Op een gegeven moment deed ik zelf ook mee en genoot ik met volle teugen. Ze zullen me er wel hebben uitgepikt als stijve blanke, maar dat maakt me niet uit;)

Om 11 uur was het feest afgelopen. Mijn benen voelde ik niet meer na de hele dag op mijn benen gestaan te hebben en actief te zijn geweest en ik was doodop. Wat wel heel veel voldoening gaf was de dankbaarheid vanuit de leiding van het centrum en vanuit de bewoners en bezoekers. Zo had ik aardig tijd gestopt in het renoveren van de doelen op het veld en vergeet ik niet zo snel meer de glimlach op het gezicht van één van de jongens toen hij zag hoe het veld erbij lag. Ondanks het verraderlijke weer was het een dag geworden met heel veel passie en erg veel kleuren. Als ze volgend jaar zo’n feestje organiseren op het Leidsche Plein ga ik ook!

De zondag had ik nodig om bij te komen en de indrukken van de dag ervoor een plek te geven. Dat is met twee goede kerkdiensten en wat mooie contacten goed gelukt. We hebben hier geen mei vakantie zoals nu in Nederland, maar ik vind het niet moeilijk om hier om te schakelen naar de vakantiemodus! Volgend weekend komt mijn vriend Johan de Vries langs voor een trainingskamp dus ook dat beloofd een mooi weekend te worden. Even een sparringpartner en ook een stukje thuis wat naar me toe komt vliegen.

Ik voeg een paar foto’s toe van het Festival, maar ik hoop later nog wat meer foto’s van het Festival op facebook te zetten. Ik ben bijna door mijn ruimte heen om foto’s op deze site te zetten;)

De groeten aan het thuisfront en aan alle mensen die nog steeds met een beetje oranje op hun wang rondlopen. Ik hoop dat jullie daar genieten van de meivakantie en wil vanaf hier de ongetemde mannen die in Frankrijk aan het fietsen zijn veel succes wensen!

Groetjes Johan