Sar-el program finish - Jeruzalem

Zondag 24 juni.
Nu was het dan zover om weer terug te keren naar ons vooral warme nestje in de Negev.
We namen de bus van 9 uur op weg naar het busstation en van daaruit werden we opgehaald door een bus die ons naar het de basis bracht. Dit is ongeveer een trip van 3 uur dus hoefden we die dag niet meer te werken, maar brachten hem door met allereerst onze hongerige magen vullen met het militaire voedsel. Daarna gingen we, om onze energie kwijt te raken, even een basketballetje gooien of een balletje slaan.
Dinsdag 26 juni
Voor vandaag stond een excursie op het programma. Deze ging naar Wadi Arugot(http://nl.wikiloc.com/wikiloc/view.do?id=1436874)en het grootse cactusparadijs van het Midden-Oosten.
Wadi Arugot was zo verschrikkelijke prachtig! Je komt er niet zonder zweet vanaf, maar het is de liters zweet zeker waard. Je klimt bergopwaarts steeds hoger en hoger. Er stromen prachtige beekjes waar je met je blote schoenen doorheen moest banjeren dus die waren zeikie nat, maar door de hitte binnen 15 minuten ook weer droog. Ook kwamen we 3 keer op een plekje waar je een een verfrissende duik kon nemen. also heel prachtig! Toen we op het hoogst mogelijke punt waren werd een picknick kleedje uitgeslagen en kregen we broodje jelly, chocholade, tonijn en groente.
Als 2e stond het cactusparadijs op het programma. We werden rondgeleid en ons werd onder andere verteld dat de israelieten net als de vrucht van de cactus hard van buiten zijn en zacht van binnen. Ik (Jacob) dacht: ''Volgens mij ben ik een echte israeliet''
Ook mochten we de verschillende soorten smaken die uit cactus werden geperst of van de cactus werden gemaakt proeven. Hier is geen verslaving aan verbonden.:P
s'Avonds was het weer tijd voor een potje voetbal met onze soldaatvrienden en rond 12 uur werd ons militaire bedje weer vereerd met een bezoek(je)
woensdag 27 juni
Omdat deze avond onze (dutch brothers & Jackie) laatste avond was kregen we speciale aandacht. We kregen op een militaire manier een diploma uitgereikt als bedank voor het vrijwilligerswerk een militaire ketting met naam, geboortedatum enz. en we kregen een boekje mee waarin iedereen uit de groep wat over ons opschreef.
donderdag 28 juni
Deze ochtend moesten we gewoon aan het werk. s'Middags vertrokken we om 1 uur met de bus weer richting ons hostel in Jaffa. Een bustrip van maar liefst 4 uur. Geloof mij, daar word je niet gelukkig van. Helemaal niet als je van veel bewegen houd.
Helaas moesten we nu afscheid nemen van onze madrichots. We hadden ons geen betere madrichots kunnen wensen!
vrijdag 29 juni
Ook nu moesten we afscheid nemen van onze buitenlandse brothers and sisters. Onze weg ging namelijk richting Jeruzalem. Je ziet meteen wanneer je bijna in Jeruzalem bent. Want je word overgoten met prachtige natuurplekken. Op het busstation van Jeruzalem aangekomen moesten we eerst nog een keer overstappen in een citybus die ons naar onze ome Aart en tante Tineke bracht. Helaas stapten we een beetje op de verkeerde halte uit dus waren we genoodzaakt om een heel stuk terug te lopen, maar kwamen we na een aantal belletjes en smsjes toch bij ome Aart uit. We wisten niet wat ons overkwam. Het was of dat we een hotel binnen kwamen lopen. Dikke matrassen, eigen badkamer, warm water, heerlijk eten en een prachtig uitzicht op de olijfberg en de oude stad.
Omdat het vrijdagavond was moesten we deze avond natuurlijke even gebruiken om een kijkje bij de klaagmuur te nemen (vanwege de shabbat). Je ziet veel moois. Mensen bidden en mensen dansen met de handen om elkaar heen geslagen. Je ziet de soldaten mee dansen waarvoor, ook daar te zien, veel respect voor word getoond.
Vandaag 30 juni
We waren door ome Aart en tante Tineke uitgenodigd om een kijkje te gaan nemen in een messiaans belijdende synagoge. Ook weer een hele ervaring. Allereerst werd er veel gezongen - in het hebreeuws, dus meezingen kon jammer genoeg niet -
daarna werd 4 keer een tekstgedeelte gelezen uit de torah. En het werd beeindigd met een soorten preek. Hierna werden tafels neergezet met brood en groente enz.
Is wel leuk om voor te leggen aan onze eigen kerkenraad.:P
Na de dienst zijn we met oom en tante richting het oude Jeruzalem gegaan. Daar hebben we de Maarten Luther kerk beklommen. Vanaf hier kon ome Aart ons wat van het landschap laten zien en vertellen over de historische gebouwen die vanaf dat punt te zien waren. Ook de grafkerk waar de Heere Jezus begraven is moesten we even van binnen bekijken. We hebben hier allebei gemengde gevoelens over, want het lijkt er daar allemaal een beetje katholiek aan toe te gaan. Wanneer je bijvoorbeeld de kerk binnen komt lopen zie je in het midden een steen leggen wat de plek moest zijn waar de Heere Jezus waarschijnlijk gezalfd is. Je ziet mensen neerbukken en de grafsteen kussen, er voorwerpen of leggen of er met en voorwerp overheen wrijven. Het is moeilijk om een beeld te vormen van hetgeen wat daar gebeurt is omdat alles er zo veranderd is. In plaats van dat je in een grot staat, sta je nu eigenlijk in een kerk. Totaal veranderd dus.

Ik heb iets vergeten te vertellen. De maandagnacht werden we wakker gebonkt en geschreeuwd. Het moest lijken op een bomaanval ofzoiets, en dat is ook wat we eerst dachten. We moesten dus maken dat we zo snel mogelijk buiten kwamen.We kwamen allereerst allemaal op ons onderbroekje naar buiten gerent maar werden weer naar binnen geschreeuwd dat we ons legerpakje aan moesten trekken in 1 minuut. Dus kwamen we na dat gedaan te hebben weer naar buiten gestormt. Je zag de soldaten ons gewoon uitlachen. Toen wisten we dat het allemaal nep was, maar het feestje ging toch gewoon door want het moest een echte oefening zijn. We moesten dus naar het binnnenplein rennen en daar in formatie gaan staan zoals ons dat al was geleerd. De dutch brothers en Adam kregen een brancard in hun handen geduwd en moesten daarmee Maya evacueren. Ik dacht altijd dat het niet zo zwaar was, maar als je daar met je slaperige hoofd met een brancard rent valt dat nog tegen. Maar de oefening werd goed afgerond en we mochten weer onze bedjes opzoeken.
Ook nog iets wat ik even kwijt wil.
We hebben gehoord dat je in dit programma vrienden voor het leven maakt, je groep als een familie word en je geen dag nodig hebt voor je ze gaat missen. Niets is minder waar. We mogen ze nu onze broers en zussen noemen. Ik vertelde al over een boekje waarin iedereen wat over ons schreef. Ik wil hier even wat uit citeren: ''you and your brother are the brothers I wish I had''
Ik weet niet hoe mijn grote broer het heeft, maar ik krijg hier kippenvel van.
Ook wil ik even iets kwijt naar Coby toe. Voordat je met Johan trouwt moet je even weten dat deze jongen totaal geen richtingsgevoel heeft:P Ik neem nu hier het roer in handen, want zodra hij de kaart krijgt verdagen we in China. Ik heb er nu ervaring mee, want ik heb een vriendin die naar de Zandplaat wil maar naar de Brug fietst:)

We willen iedereen opnieuw bedanken voor het lezen van onze blog en iedereen een goede zondag toegewenst:)

Greetz,

The dutch brothers

Johny and Jacov