J

Het is nog niet zo heel lang geleden dat we een blog hebben geschreven, maar omdat we nu niet meer op de basis zitten, dus toegang hebben tot internet, en we elke dag heel veel beleven en bezichtigen onze volgende blog. De afgelopen dagen zijn we in Jeruzalem geweest; voor velen denk ik de place to be als het gaat om de geschiedenis van Israel en de Bijbel. In ons geval Oude en Nieuwe testament. We zijn erachter gekomen dat dit ergens ook wel klopt. Er is in Jeruzalem zoveel te zien en te ervaren dat we ons in de 6 dagen dat we hier geweest zijn geen moment verveeld hebben en nog lang niet overal echt de tijd voor hebben kunnen nemen. Indrukken waren er volop, maar ook zoveel dat het even tijd nodig heeft ze een plekje te geven.
We zullen maar verder gaan waar we gebleven waren. De eerste werkdag van de week, oh nee, ik bedoel de kerkdag van de week;) Het blijft vreemd om je, je te bedenken dat hier na een dag dat echt alles stil ligt op zondag het gewone leven weer begint. Omdat we toch nog wel een beetje vastzitten aan ons mooie dorp en gewoontes besef je dan dat iedereen op dat moment op Urk in de kerk zit. In Jeruzalem kon daar iets op gevonden worden, want er zijn hier kerken die tegen alle samenlevingsregels in gewoon op zondag dienst houden. één van die kerken is de Christ Church in de oude stad. Dus besloten Jacob en ik daar heen te gaan. Dit bleek geen slechte keuze te zijn. Het was een mooie dienst met een Anglicaans-evangelische liturgie. Anders dan we gewend zijn, maar zo leren we tijdens onze reis ook hoe andere mensen de kerkdiensten en de aanbidding aan God vormgeven. Na de dienst besloten we naar het Tower of David musuem te gaan; een museum dat de geschiedenis van Jeruzalem laat zien door alle perioden heen. Het musuem heeft de vorm van een fort dat vastzit aan de buitenmuren van de oude stad waarbinnen allemaal afdelingen zitten die een periode van de geschiedenis van Jeruzalem laten zien. Hier konden we best nog wat van leren, want we kwamen tot de ontdekking dat er ook perioden tussenzaten waar we heel weinig van wisten. Bijvoorbeeld de Helenische en de Maccabeesche periode. Deze vind je dan ook niet terug in de Bijbel.
Ome Aart had s' middags wel even tijd om met ons de stad in te gaan dus daar gingen we weer. Een rustdag werd het zeker niet, want 3 van de bergen van Jeruzalem werden die middag door ons beklommen; Mt. Zion, de Olijfberg en de berg van het oude Jeruzalem. Gelukkig hadden we tijdens ons verblijf in Israel al heel wat kilometers afgelegd zodat deze kilometers ook geen probleem waren. Op die manier kon oom Aart heel wat vertellen want elke berg en plek lijkt zijn eigen verhaal te hebben. En wanneer je zo rond loopt kom je vanzelf op plekken terecht waar een bijzondere gebeurtenis aan vast zit. Die middag bijvoorbeeld de hof van Getshemane, Dominus Flevit (de plek waar Jezus weende over het lot van Jeruzalem) en de Via Dolarosa. Onze ervaring is wel dat het vaak moeilijk is om nog een beeld te kregen bij wat er op die plaats gebeurt zou zijn. Er zitten natuurlijk 1000en jaren tussen waarin heel veel veranderd of verloren gegaan is. Op veel geschatte plekken die iets te maken heeft met Jezus of een van de heiligen staat vaak een kerk en de Via Dolorosa is een straat waar gewoon ook heel veel winkeltjes te vinden zijn. Nadat ik oom Aart had verteld dat het aan de Berkhoutenkant van de familie een gewoonte is om op zoveel mogelijk terrasjes neer te strijken, en hij de hint begrepen had, was er dus ook nog even tijd om op de Berkhouten-manier van het leven te genieten. Inmiddels was het 7 uur en moesten we terug voor het avondeten. Tante Tieneke werd die avond nog eens bevestigd in het feit dat ze niet 2 maar 5 mensen in huis had gehaald (Jacob 3 - Johan 2 borden met eten). Oom Aart schept nu zijn eerste bord zo vol dat hij niet nog een keer hoeft op te scheppen, omdat hij de kans om nog een keer op te scheppen toch niet krijgt. Daarna zat de derde zondag in Israel er wel zo ongeveer op. Die avond hadden we toch nog een beetje rust.
Maandag wilden we nog een dagje de tijd nemen om wat meer van de oude stad te zien. Een bijzondere gebeurtenis waarvan we getuige mochten zijn is het vieren van Bar Mitswa bij de klaagmuur. Bar Mitswa houdt in dat jongetjes van 13 jaar voor het eerst uit de Torah mogen lezen bij klaagmuur. Hier wordt een heel familiefeest van gemaakt. Hele Joodse families komen overvliegen naar Jeruzalem om dit familiefeest bij te wonen. En een feest is het zeker. In het middelpunt de 13-jarige met zijn vader; allebei genieten ze denk ik evenveel van deze dag van trots, met daaromheen familieleden die of een instrument spelen en uitbundig dansen en zingen, of elkaar bekogelen met snoepjes. Het was een hele ervaring om hier getuige van te zijn. Zelf hebben we ook nog even van de gelegenheid gebruikgemaakt om bij de klaagmuur te staan, maar we vonden het wel erg moeilijk om te klagen met zoveel feestende mensen om ons heen. Na dit feest gingen we op weg naar een plek die in schril contrast stond met met feestende mensen, namelijk de graftuin met daarin het mogelijke graf van Jezus en de hoofdschedelplaats; Golgotha. In een prachtige tuin krijg je daar de mogelijkheid om in alle rust op je in te laten werken wat er daar meer dan 2000 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Een plek waar je heel stil van wordt, maar waardoor het eigenlijk ook feest wordt als je bedenkt dat de dood en het graf niet het laatste woord had, maar Jezus daar overwonnen heeft. Na de tuin verlaten te hebben werd het tijd om ergen te gaan eten, en om eens te kijken wat er allemaal te vinden en te krijgen was in de oude stad. Toen we s' middags thuiskwamen was het weer even tijd voor een kleine siesta. Rond een uur of 10 s' avonds trokken we weer de oude stad in om naar een lichtshow te gaan waarbij de geschiedenis van Jeruzalem wordt uitgebeeld op de stadsmuren. Een echt verhaal zat er niet in de op elkaar volgende projecties, maar wel heel knap gedaan met al de lichtjes. Het leek of de muren tot leven kwamen als je een groep kruisvaarders of saracenen aan je voorbij zag trekken. Na de show gingen we naar huis toe, maar niet voordat we nog een broodje falafel weg hadden gehapt.
Dinsdag hadden we gepland om naar Yad Vashem te gaan. Dit is het holocaust museum waarin aandacht wordt gegeven aan de 6 miljoen joden die tijdens de tweede wereldoorlog in de kampen en ghetto's zijn omgekomen. Het was niet heel makkelijk om er te komen, vooral omdat de meeste buschauffeurs hier geen engels kunnen, maar toen we er waren wilden we er eigenlijk zo snel mogelijk weer weg. We begonnen in het museum dat de historie weergaf van de uitroeiing van de Joden. De verhalen die je daar hoort en leest laten je heel sterk nadenken en roepen heel veel vragen op. Hoe kon het zover komen dat bijna een heel volk werd uitgeroeid? Hoe kon het dat de Joden zo onmenselijk werden behandeld en mensen hierbij stonden en ernaar keken? Waar was God in dit lijden? Vragen stellen is op zo' n moment erg gemakkelijk. De vragen beantwoorden is een ander verhaal. Naast het musuem zijn er ook nog andere plekken waar je heel stil van wordt zoals de herdenkingszaal met daarin alle namen van de concentratie-vernietigingskampen, de fotomuur, en de zaal waar de kinderen worden herdacht door lichtjes die op je af lijken te komen en de namen van de kinderen die worden opgelezen. Een mooier gedeelte is het heldenplein waar alle helden worden herdacht die hun leven op het spel hebben gezet voor het helpen van hun medemens. Toch lijkt dit bij al die miljoenen mensen die zijn omgekomen in de concentratiekampen slechts een heel klein lichtpuntje in een zware duisternis. Maar gelukkig dat deze mensen er waren en juist lieten zien hoe zij hun naaste lief hadden als zichzelf, of zelfs meer dan hun eigen leven. Na een bezoek aan dit museum heb je meer dan genoeg om over na te denken en heb je even geen zin meer om je bezig te houden met andere activiteiten. We hielden ons dus rustig de rest van die dag en gingen s' avonds vroeg naar bed, omdat we die nacht om 2 uur ons bed uitmoesten, maar ook wilden komen, om een trip te maken naar de Masada om daar de zon op te zien komen. De Masada was het laatste bolwerk waar de Joden zich verzet hebben tegen de Romeinen en uiteindelijk zichzelf van het leven beroofden om als vrije mensen te sterven. Aangekomen bij de Masada om 5 uur wachte ons de klim naar boven via het slangenpad. Als echte Berkhouten konden we dit natuurlijk als niets anders dan een uitdaging zien, waardoor we zo snel mogelijk boven probeerden te zijn. We kwamen er wel achter dat je ook al is het vroeg in de morgen al flink kan zweten en helemaal wakker bent en het adembenemende uitzicht ziet wat je dan hebt. Je ziet namelijk de zon langzaam opkomen van achter de bergen van Jordanie vandaan met de dode zee daarvoor. Als je naar beneden de steile afgrond inkijkt kan het uitzicht trouwens ook adembenemend zijn als je hoogtevrees hebt. Na de zonsopkomst konden we het rotsplateau verder verkennen. Ik vond het toch knap dat de romeinen nog naar boven hadden weten te komen gezien de steile hellingen die de burcht omgaven. Er was bij opgravingen heel veel gevonden en vrijgekomen waardoor er heel veel was te zien. Jammer genoeg moestten we rond een uur of 7 alweer naar beneden kronkelen via het slangenpad, omdat we naar onze volgende locatie gebracht zouden worden; de watervallen bij En Gedi; Wadu David. De naam zegt het al, in deze bergen met vele holen moet David zich verstopt hebben voor Saul. Door onze lange benen waren we bij het hiken voorop de andere toeristen waardoor we alle tijd hadden de prachtige omgeving in ons op te nemen en er in verwondering van te genieten. Prachtige watervallen, kleine beekjes, een groene omgeving, die weer omgeven is door steile rotsen. Eigenlijk is het onbeschrijflijk hoe mooi het daar was. Een klein stukje paradijs leek het zeker wel. Het was niet zo uitdagend als onze vorige wandeltocht in Wadi Arugot, maar de schoonheid van deze plek liet voor mij zeker iets zien van de grootheid van God als Schepper. Niet alles hoeft dus uitdagend te zijn en voldoening te geven om mooi te kunen zijn. Jammer genoeg hadden we ook hier maar beperkte tijd, omdat we nog een strandbezoek bij de dode zee op het programma hadden staan voor het welbekende drijven. Ook al verwacht je dat je blijft drijven, toch is het een rare ervaring als je dan ook echt aan het drijven bent. Het was leuk, maar na 10 minuten te hebben gedreven en de moddder nog even geprobeerd te hebben, hadden we dit ook wel gezien en kwam het Berkhoutenbloed weer naar boven; een terrasje dus. Na deze dag, ook al was het 12 uur s' ochtends vol met ervaringen werden we teruggebracht naar Jeruzalem waar we uiteindelijk aankwamen om half 2. Het was een intensieve, maar zeer geslaagde trip geweest.

Sorry voor degene die dit leest, maar korter kon het weer echt niet;) Zo gauw er een paar woorden op papier staan komt de rest als een waterval erachteraan. Hopelijk genieten jullie net zoveel van deze waterval als dat wij vandaag gedaan hebben. Foto's volgen nog voor een beter beeld erbij.
Onze dagen in Jeruzalem zitten er trouwens op. We hebben hier geweldige dagen gehad bij Oom Aart en tante Tieneke. Zijn weer flink verwend na het leven op de basis en hebben nu nog de plannen om een paar dagen naar Tiberia te gaan om daar te fietsen rond het meer van Galillea. In iets minder dan een week zijn we weer op Urk te vinden en zit onze maand Israel als broers er alweer op, maar tot die tijd gaan we nog volop genieten van al het moois dat Israel te bieden heeft.

Hartelijke groet
The Berky-brothers.