het burgerlijke leven op Malta...

Hallo mensen,

Ik weet dat het ondertussen maandag is en niet zaterdagavond, zoals hiervoor, maar omdat ik zaterdag al wat te doen had en omdat ik vandaag vrij heb doordat het hier (weer) een nationale feestdag is, schrijf ik hem nu. Ik moet zeggen dat ik hier al een aardig burgerlijk leventje aan het opbouwen ben. Nou is een burgerlijk leven de nachtmerrie van iedere student zeggen ze, maar ik ben er hier achter gekomen dat het, zeker als je alleen in het buitenland bent, ook kan helpen om je thuis te gaan voelen. Dus doet deze student een gooi naar het Maltese burgergevoel;)

Zo ben ik vorige week lid geworden van de plaatselijke atletiekvereniging in Marsa. Zoals veel van jullie die dit lezen wel zullen weten ben ik een fanatiek sporter en kan ik mijn energie thuis aardig kwijt in het rennen van rondjes. Met dat rondjes rennen ga ik hier dus gewoon door. De atletiekvereniging ligt dichtbij mijn stageplek, dus s’ochtends voordat ik naar mijn stage ga, of s’middags als ik klaar ben, loop ik één of twee keer in de week een paar rondjes. Omdat ik geen abonnement voor 3 maanden kon nemen, heb ik er nu één van 6 maanden, maar dat is net zo duur als 3 maanden in Nederland.

Ook op mijn stage begint het al aardig te wennen, al moet ik daar wel bij zeggen dat ‘wennen’ een relatief begrip is in het social work. Elke dag kan zomaar anders uitpakken dan dat je van tevoren had verwacht. Dat was mijn ervaring tijdens mijn vorige stage in Nederland en dat is hier op Malta eigenlijk nog een stukje erger. De doelgroep waarmee ik werk houd nou eenmaal van verassingen. Zo hebben ze je een dag niet nodig en zo komen ze allemaal tegelijk. Maar met wennen wil ik zeggen dat ik me al aardig vertrouwd voel en contacten op begin te bouwen met onze bewoners en met mijn collega’s.

Vorige week ben ik voor het eerst mee geweest met een collega en een paar cliënten naar het ziekenhuis. Door het gebrekkige engels en het niet weten van de protocollen, hebben de bewoners van ons centrum daar hulp bij nodig. Het was de bedoeling dat ik mee zou kijken hoe dat in zijn werk ging, maar het liep anders en ik kon zelf met de cliënten mee naar de dokter. Één van hen, een Sudanese jongen, moest naar de tandarts omdat hij een rotte kies had. Na lang gewacht te hebben waren we aan de beurt, maar door het gebrekkige engels van de jongen wilde die hem niet behandelen als er geen vertaler bij was. Na zoeken naar een vertaler, en weer lang wachtten, waren we weer aan de beurt. De tand moest eruit of gevuld worden. Het toekijken hoe de tand eruit getrokken werd, was geen pretje. Laat staan de pijn van de jongen die op de stoel lag. De tandarts was door al dat gedoe al aardig ongeduldig geworden en liet dat ook merken. Ik geloof vast dat hij alles volgens de protocollen deed, maar hij deed geen enkele moeite om zijn patiënt gerust te stellen. Voordat de tand eruit was, had de tandarts zeker 10 minuten staan strekken en had hij er zere handen van. Ondertussen liet hij vallen dat er een operatie aan te pas moest komen, maar omdat dat geld kost, bleef hij toch maar trekken. Waar ik me nog het meest over verbaasde was dat de jongen geen krimp gaf terwijl hij in de stoel lag. Het enigste wat hij later tegen me zei, was dat de tandarts geen goede man was. Nou vraag ik me af hoe dit in Nederland zou zijn gegaan. Misschien gaan we daar wat professioneler met zulke situaties om, maar of de houding daar zo verschillend is? Ik heb in ieder geval geleerd dat je zowel een goede houding tegenover je medemens als professionaliteit nodig hebt om je werk goed te doen.

Daarnaast ben ik vorige week ook nog naar een psychiatrisch ziekenhuis geweest. Ik wil daar niet teveel over zeggen, maar het raakte me wel dat op een eiland wat zo aantrekkelijk is, er toch ook zoveel mensen zijn die levende bewijzen zijn van de kwetsbaarheid van het leven.

Na zoveel indrukken was ik wel toe aan het weekend. Mijn huisgenote, Linda, vertrok zaterdagochtend dus nu moet ik toch echt helemaal voor mezelf gaan zorgen met koken. Gelukkig heb ik de afgelopen weken veel geleerd en goed opgelet. Het afgelopen weekend heb ik in ieder geval heerlijk gegeten;) Ik ben van t weekend druk bezig geweest met het vinden van een nieuwe kamer, want over 2 weken zal ik moeten verhuizen. Nou vind ik dat niet erg, omdat ik denk dat het beter kan vergeleken met waar ik nu zit. Maar slechter kan ook en ik moet toch maar even iets zien te vinden voor de komende maanden. Het voordeel is dat ik nu een beetje ingeburgerd ben en goed weet wat ik wil. Het wordt in ieder geval even zoeken deze week.
Zaterdag ben ik ook naar een event in de Hastings Garden in Valletta gegaan. Dat was een event opgezet door studenten van de universiteit om stagelopen in het buitenland te promoten. Erg leuk opgezet doordat ze de verschillende culturen echt presenteerden en er van alles te doen was. Ik heb me daar gewaagd aan boogschieten en aan veel buitenlands eten. Waar ik ook erg blij mee was, wat ik daar een paar Nederlandse medestudenten ontmoette. Na 3 weken alleen maar Engels gepraat te hebben, vond ik mijn Nederlands erg raar klinken, maar het Nederlands was ik gelukkig nog niet verleerd. Wacht maar tot ik straks weer in het Urkers kan praten;) We hebben gezellig wat met elkaar gedronken en daarna een voetbalwedstrijd gekeken in één van de kroegen op de boulevard van Sliema. Ik moet zeggen dat het even heerlijk vertrouwd voelde en ik dat ook echt wel gemist heb in de afgelopen weken.

Zondagochtend ben ik naar de kerk in Buggiba gegaan. Daar ga ik nu al een aantal weken op zondagochtend naartoe. T’is goed om daar te zijn en met andere mensen me te richtten op God. Ook deze diensten zijn heel erg multicultureel. Wel heel anders dan de diensten op Urk. Om dat te compenseren zet ik s’avonds dan een preek op van één van de ‘eigen’ dominees. S’middags heb ik een lange wandeling gemaakt en ben ik in de tuinen van Fort Elmo geweest. Dit ligt aan de voet van Valletta. Van de stilte hier heb ik echt genoten. Malta wordt ondertussen al overspoeld door toeristen, dus ik heb het echt even nodig om af en toe een beetje stilte om me heen te hebben. (zie foto’s)

Aan de lengte van de blog te zien ben ik nog niet zo burgerlijk dat ik niets meer te delen heb. Misschien dat dit er nog van komt;) Ik ben er zelf niet zo bang voor, dus ik zal volgende week weer gewoon terug zijn met nieuwe avonturen.

Goede week in the sunny Netherlands,

Berky